باد آواره گذشت از سر دشت

در دلش دردی داشت      نفس سردی داشت

گفتم ای سنگدل شاخه شکن بی انصاف !

چه خبر؟ باز کجا؟

شعله ی شمع کدامین بیوه؟

پاسخم داد مپرس از حالم

دل سنگم خون است       شرح بی تابیم از حوصله ات بیرون است

قسمش دادم گفت:

یک شب سرد زمستان افتاد

گذر از بخت بدم برگوری

به کناری زدم آن سنگ که بر دوشش بود

آرزویی کوچک!! خفته در گوری سرد!!

قصه اش پرسیدم،اشک در گوشه ی چشمش غلتید

و چه آرام شکفت!

سالها بودم من                 ساکن سینه ی مردی عاشق

دگر از دیدن من شرمش بود

دل شب با حسرت

چنگ بر خاک زد و چالم کرد!!

گفتم ای باد مگو می میرم

آخر آن  عاشق بی تاب منم!!!