نگاهت را مگیر از من

نگاهم می کنی نم نم

 سراپای وجودم را

 به آب عشق می شویی

 و می گویی به من رازی

 که این مدت زچشمانت نفهمیدم

 نگاهم می کنی     چشمت         به مویم می کشد دستی

 تو از نسل کدامین نرگس مستی

 که جز مستان کسی تعبیر خوابت را نمی داند

 مشو دلگیر اگر گاهی سراغت را نمی گیرم

 خیالم راحت عشق زلال توست

 نباشم یا که باشم پیش چشمانت

 دلم مست خیال توست

 مال توست

 نگاهم کن        نگاهت را مگیر از من       نگاهم کن که چشمانت

 مرا حکم نفس دارد

 اگر باور نمی داری

 نگاهت را بگیر از من

و مرگ آرزوهای

 نه چندان دور این دل را

 تماشا کن

12/6/86

امروز روز میلاد من است پس اینگونه برای خود می نویسم:
دهلی .هلهله ای
و یک جماعت مستند
دو نفر خیره بهم  بیخبر از همه جا
بستری افتاده و چراغی خاموش
ناگهان آن دو نفر
چو بهم پیوستند
قصه ی تلخ تولد.سفر رنج و عذاب
هدیه ی آن دو نفر بود به من
و چنین بود که در گوشه ی تن روح خدا را بستند
و چرا هیچ کسی از خودش یا دگری
ننمودست سؤالی که چرا کودکشان می گرید؟؟
مگر این کودک یکروزه چه دیدست درین فرصت کم؟؟
کودکم چنگ به رخسار مکش     می خراشی گل را
مادرم گفت
ولی مادر جان!
باد پاییز مگر حرمت گل را فهمید؟
........................
 

باد آواره گذشت از سر دشت

در دلش دردی داشت      نفس سردی داشت

گفتم ای سنگدل شاخه شکن بی انصاف !

چه خبر؟ باز کجا؟

شعله ی شمع کدامین بیوه؟

پاسخم داد مپرس از حالم

دل سنگم خون است       شرح بی تابیم از حوصله ات بیرون است

قسمش دادم گفت:

یک شب سرد زمستان افتاد

گذر از بخت بدم برگوری

به کناری زدم آن سنگ که بر دوشش بود

آرزویی کوچک!! خفته در گوری سرد!!

قصه اش پرسیدم،اشک در گوشه ی چشمش غلتید

و چه آرام شکفت!

سالها بودم من                 ساکن سینه ی مردی عاشق

دگر از دیدن من شرمش بود

دل شب با حسرت

چنگ بر خاک زد و چالم کرد!!

گفتم ای باد مگو می میرم

آخر آن  عاشق بی تاب منم!!!