دعایت را نثارم کن تو ای زیبای رحمانی

که بی تو طعمه ی مرگم درین دریای طوفانی

درین آشفته بازار پریشان خاطری مادر!

به لبخندی رهایم کن زچنگال پریشانی

بخوان در گوش جان من لا لالایی عزیز دل

منم تنهای تنها در سکوت خویش زندانی

تمام بودن خود را به چشمان تو مدیونم

نگاهت را مگیر از من،نگه دارم ز ویرانی

منم محرم به عشق تو که در صحرای گیسویت

کنم بود و نبودم را به رسم شکر قربانی

کویری خشک و سوزانم که بر من مرگ می بارد

برای رویشی دیگر ببار ای روح بارانی

مرا شبهای تنهایی عجب آشفته می سازد

درآغوشم بکش مادر درین یلدای طولانی

فدای دستهای تو که چشم از من نمی گیرند

بمان تا انتها با من و می دانم که می مانی

من از غربی ترین سمت فرات غم تورا دیدم

و با اعجاز چشمانت به سوی عشق چرخیدم

مرا گفتند لب تر کن وفا نادیده می گیرد

بیاد نسترنهایت چو زلف بید لرزیدم

درین مرداب بی مهری به جان تو که دلگیرم

ازاغوش پراز مهرت مکن ای یار نومیدم

بیا تا روی دستانت برآرم آخرین دم را

که من معنای الا را به دامان تو فهمیدم

غریب افتادهام اینک غروبم را تماشا کن

من از روز ازل خود را به چشمان تو بخشیدم

زتو ای قبله ی عشقم؛هزاران عذر می خواهم

اگر در آسمان تو، شب آخر نتابیدم

نازنین یادت هست

جاده ی خاکی عشق

آسمان ابری بود

من و تو خیره به هم.با نگاهی نمناک

از تب حادثه ی تلخ جدایی سوزان

خسته از بار گناهی بر دوش

دل پر از حرف نگفته خاموش

یک نسیم ولگرد دست در دامن زلفت آویخت

شهر آشوب پریشان بازار

آسمان چیزی گفت

 و کشید از ته دل

دست به رخساره ی خاک

فاصله دق می کرد

صحبت از دادن دل بود به هم

جای تردید نبود

میتوان مست شد از یک دیدار

چشمت اینگونه به من می آموخت

نازنین یادت هست !!!