امروز روز میلاد من است پس اینگونه برای خود می نویسم:
دهلی .هلهله ای
و یک جماعت مستند
دو نفر خیره بهم  بیخبر از همه جا
بستری افتاده و چراغی خاموش
ناگهان آن دو نفر
چو بهم پیوستند
قصه ی تلخ تولد.سفر رنج و عذاب
هدیه ی آن دو نفر بود به من
و چنین بود که در گوشه ی تن روح خدا را بستند
و چرا هیچ کسی از خودش یا دگری
ننمودست سؤالی که چرا کودکشان می گرید؟؟
مگر این کودک یکروزه چه دیدست درین فرصت کم؟؟
کودکم چنگ به رخسار مکش     می خراشی گل را
مادرم گفت
ولی مادر جان!
باد پاییز مگر حرمت گل را فهمید؟
........................
 

باد آواره گذشت از سر دشت

در دلش دردی داشت      نفس سردی داشت

گفتم ای سنگدل شاخه شکن بی انصاف !

چه خبر؟ باز کجا؟

شعله ی شمع کدامین بیوه؟

پاسخم داد مپرس از حالم

دل سنگم خون است       شرح بی تابیم از حوصله ات بیرون است

قسمش دادم گفت:

یک شب سرد زمستان افتاد

گذر از بخت بدم برگوری

به کناری زدم آن سنگ که بر دوشش بود

آرزویی کوچک!! خفته در گوری سرد!!

قصه اش پرسیدم،اشک در گوشه ی چشمش غلتید

و چه آرام شکفت!

سالها بودم من                 ساکن سینه ی مردی عاشق

دگر از دیدن من شرمش بود

دل شب با حسرت

چنگ بر خاک زد و چالم کرد!!

گفتم ای باد مگو می میرم

آخر آن  عاشق بی تاب منم!!!

سلامی صمیمی به شما  که مهمان ناخوانده را به خانه ی دل پرمهرتان راه داده اید.

نمی توانم ادعا کنم خوب می نویسم یا که شاعرم،اما می توانم ادعا کنم آنچه که می نویسم حرف دل است:

دلم از شهر شما می گیرد       سایه ها سنگینند!   نان شب ،آفت روز                     خرجی طول نفس تا فردا        عمر لبخند به کوتاهی خود می خندد  زندگی زیبا نیست !!آسمان چشمش را بر زمین می بندد‍،   مردم از پارچه گل می سازند           مرد نقاش فقط می داند            معنی واژه ی خوشبختی را           به کجا می رود این قافله ی ناهشیار                                                    زندگی زیبا نیست!!!                   کوچه ی مرگ کجاست؟؟
پاسخم آهی بود                از زمین تا خورشید!!
باز هم خواهم نوشت........